माझं आभाळ

बाहेर आभळाकडॆ बघताना, 
मला माझं आभाळं आठवलं, 
शंका आली मनात कारण, 
त्याचं थोडंस वय झालेलं; 

आता माझा श्वास सुध्दा, 
आभाळाचीच देणगी होती, 
उरामधला विश्वास आणि, 
मनामधली जिद्द होती; 

आभाळही फार वेळा भिजलं, 
कधी सुखात,कधी दुखात निजलं, 
मला सुखं देउन,

स्वतः मात्र विरत गेलं, 

य़शात माझ्य़ा ते होतंच, 
अपयशातही जे सोबत राहिलं, 
तुटलेल्या मनाला माझ्य़ा, 
मायेने फुलवत राहिलं; 

बंधनं होती त्याची, 
पण मला ती आवडाय़ाची, 
आभाळ जवळ आलं कि, 
त्यांचाच आहे मी अशी ग्वाही द्यायची; 

आभाळं गप्प बसायचं तेव्हा, 
मला मात्र सुतीक व्हायचं, 
फास लागल्याप्रमाणॆ जणू, 
माझं तर आयुष्यच संपायचं; 

प्रेमाचे धडॆ मीही घेतले, 
तसं कधी वागलो नाही, 
आभाळ माझ्य़ामुळॆ लाजेल, 
म्हणून मर्यादेबाहेर गेलो नाही; 

शेवटी सगळं नश्वर आहे, 
आभाळही कधी कोसळॆलं, 
भक्कम करुन पाय माझॆ, 
एकटाच मला सोडॆल; 

मग खोटी नाती जोडा, 
प्रेमासाठी वणवण फिरा, 
मन तोडून तोडून स्वतःचे , 
आभाळाकडॆच परत या; 

नसेल तेव्हा ते काय होईल, 
बोचंत बसशील अस्तित्वाला, 
जुमानलं नाही आभाळ म्हणून, 
टॊचत बसशील स्वतःला; 

माझं आभाळं छॊटसंच, 
जणू माझं पुर्ण आयुष्य, 
मी त्याला जपतोय, 
तु तरी कशाला सोडतोय, 

जवळ कर............ 
काळजी घे.......... 
ते एकदाच मिळतं........आणि
..............अचानक कोसळतं