राजाराणीची गोष्ट...

राजा होता एक मनाचा ,

जणू मालकच स्वतंत्र्याचा,

प्रेमाच्या युद्धात बिचारा ,

गुलाम झाला एका तरुणीचा ,

फक्त सुखाचा पाऊस होता ,

स्वप्ने होती त्या उनाड सरीची,

थेंबाथेंबाला  जणू प्रेमच झालेले,

मन राजाचे सखीतच गुंतलेले ,

अनावर ती उसळी प्रेमाची ,

तोडायची होती बंधने जगाची ,

राजाने आज धाडस केले,

वेडीला त्या लग्नासाठी विचारले ,

प्रतिसाद जणू एक वारच झाला ,

हा भाव तिने अनोळखी केला ,

प्रेमाला त्याच्या तिने नाकारले ,

डोळ्यातून त्याच्या रक्ताश्रू वाहिला ,

पाऊस त्याला देई चटके ,

धुक्यात तो घुसमटला ,

स्वप्ने जळताना सरीची ,

मनापासून तोही जळला,

राज्य सांभाळायचे होते त्याला ,

त्यानेच मग स्वतःला सावरला ,

अश्रू डोळ्यात तेवत असताना ,

आगीला तो पिऊन गेलेला ,

नशीबाने त्याला बंधने घातली,

त्याचेही आता लग्न झाले ,

प्रियेची ती जाणीव नव्हती ,

राजाचे आज जगच बदलले ,

प्रणयाची रात्र वेगळी ,

गुलाब काट्यांचे  मिलन होते,

तिच्या सावलीत जगताना ,

प्रेमांकुर फुटत होते ,

राज्याच्या पदरी आज ,

एक कळी(मुलगी) एक वाघ होता,

भूतकाळाचा भाव बिचाऱ्याला,

कधीतरी सतावत होता ,

सखी आज परत आली ,

आजूबाजूला नाचू लागली ,

दुर्लक्ष करताच राजाने ,

प्रश्न ती मांडू लागली ,

कस आठवलं सखे पान तुला मागचं,

चुरगळून टाकलस जे होतं स्वतःचं,

भेग काचेची परत जुळणार नाही ,

आयुष्यात सखी भूतकाळाची खुणा नाही ,

क्षितीज नवं सापडलाय मला ,

राणीच्या प्रेमानेच जगवलंय मला ,

तनामनात नाही श्वासात आहे ती ,

शिवाय तिच्या मी काहीच नाही ,

(राजा)

खेळावेसे वाटले तर मनाशी खेळू नको,

परत सखे कोणाचे मन तोडू नकोस,

चालवत नसेल दोन पावले प्रेमाची तर ,

पायात दुसऱ्याच्या खोट्या बेड्या घालू नकोस ,

कोण होणार होती राणी ,

कोण हे होऊन बसले ,

राजा राणीचा संसार बघून ,

प्रेम स्वतःहून त्यात फसले

आणि राजा राणी दोघेही हसले