नसून असल्यासारखे सगळेच ,आयुष्य ,प्रेम,नशीब,भाव ,
माझ्या मनातला एखादा ,जणू शरीराचा लावलेला(भाव) ,
घर जणू नाहीच, खिडकीची फुटकी काच,
बंद पडलेले घड्याळ ,तारखा सणाशिवाय जगलेले दिवस ,
शोधायचे काय अन कशात ,माझ्यात मलाच की ,
”मी”(स्वतःमध्ये) त आयुष्याला,काहीच माहित नाही,
जाणीव जणू नाहीच ,ओरबाडून नेलेली ,
झाली तर होते ओलावलेल्या जखमांची ,
तुटतो जीव सारा,नसावा जणू जिवंत ,
विरघळलेले आयुष्य ,न होई प्रवास संथ ,
ओरखडे त्या खिडकीचे ,उमटले काळजावरी ,
शोधले तेव्हा काळीज,न सापडले कुठेही ,
न दुखांचे भान मला ,वाटच माझी काट्यांची ,
असह्य वेदना शीलाच्या(चरित्र), तरीही मी चालायची ,
दुर्मिळ क्षण जीवनातला ,आयुष्यी माझ्या रोजच आला ,
न होता त्यात भाव सुखाचा,पडला नशिबी वासनेचा ,
मखमली रात्र नाही पदरी ,न तो सोन्याचा दिवस माझ्या ,
उन्हातच चंद्राचे टिमटिमणे,अन डोळां नदी आसवाच्या,
नको मला भीक प्रेमाची ,मी आहे समर्थ माझ्या मनाची ,
खोटा भाव का समदुःखाचा,कशा मस्करी उगा मज भावनांची ,
समाजात मी दगड जणू,अश्लील चिखलात बरबटलेला ,
काळोखी रात्रीच्या जळण्यात,मिठीत माझ्या तोच(समाज) विझलेला,
क्षणभराची भूक भागवणारी ,एकटीच मी खुळी नव्हती,
आशा स्वप्नांच्या आयुष्यात, अस्तित्वाची खळगीसुद्धा डिवचत होती,
सुख दुःखाच्या पलीकडले,आयुष्य मी निवडलेले ,
डोळयात पाणी कधीच सुकले ,दुःखाचे झरे मनातच फुटलेले ,
उमळतात उमळतात ,भरभरून उमळतात ,
हृदयावाटे डोळां मार्ग ते शोधतात ,
मी मात्र ते गळ्यातच गिळते ,
अन नव्या रात्रीची मी राणी होते
No comments:
Post a Comment